περιτάφρευση

η, Ν

το να περιβάλλει κανείς κάτι με τάφρο.

[ΕΤΥΜΟΛ. < περιταφρεύω. Η λ., στον λόγιο τ. περιτάφρευσις, μαρτυρείται από το 1803 στον Κ. Οικονόμο].